Ik ben gek op mijn merrie. En ik houd van dressuur rijden in de veilige binnenbak. Mijn merrie heeft andere voorkeuren: buitenrijden - en springen! Raad eens wie gewonnen heeft....?!

"Nicole, je merrie heeft afwisseling nodig!" De woorden van Renske, mijn instructrice, bleven nagalmen in mijn hoofd...

Lange borstelsessies, ontspannen dressuurtrainingen, longeerrondjes, elke dag vers gras in de wei - bood ik mijn toppertje niet genoeg variatie?
"Lily verveelt zich, je moet echt meer variatie bieden. Ga iets anders doen, zoals springen. Daar is ze heel goed in!" vertelde Renske en ik voelde een lichte paniek in me opkomen. Springen? Ik? Over hindernissen? NEE...!
"Vraag Ruud dan of hij eens met haar wil springen," opperde Renske als een uitweg. En dus ging ik naar mijn fanatiek eventingrijdende stalgenoot en vroeg hem om hulp.

Ruud was meteen enthousiast. De volgende dag stond ik aan de bakrand te kijken en zag Ruud en Lily de ene na de andere hindernis springen. 
Hoe hoger de balken, hoe gelukkiger mijn merrie leek te zijn. Dit kon ik niet negeren: springen was haar passie!

Hier moest ik eerst eens goed over nadenken. Er waren vier opties:

1. Gewoon doorgaan zoals we al deden.
2. Regelmatig een andere ruiter met haar laten springen.
3. Haar verkopen en een dressuurpaard zonder springambitie weer kopen (nee, dat is zeker geen optie!)
4. De stoute schoenen aantrekken en toch eens een springlesje afspreken...

Het zou egoïstisch zijn om haar haar geluk niet te gunnen, dus op dezelfde voet doorgaan zou niet eerlijk zijn.
Structureel een andere ruiter op haar rug zit ik eerlijk gezegd niet op te wachten. En verkopen is al helemaal geen optie!
Misschien moet ik dan toch eens een sprongetje wagen...?

Ik voelde een lichte paniek in me opkomen. Springen? Ik? Over hindernissen? NEE...!

Twee weken later stond ik in de springbak, helm op, bodyprotector om, bloednerveus...

Eerst alleen maar een paar balken die op de grond lagen. Voor mij gevaarlijke valkuilen, voor Lily gewoon saai. Eerst in stap, daarna in draf.

"Nu galopperen," moedigde Renske me aan. Ik vervloekte mijzelf om mijn keuze toch te gaan springen. Maar het hielp niet, ik moest er nu doorheen. Dus galop en erover. Eén keer, twee keer, drie keer. Ik was trots als een pauw dat we deze balken overleefd hadden!

Het ging door, een klein kruisje. Ook dat ging probleemloos. Mijn merrie werd steeds blijer en ik kreeg het steeds warmer. "Nu een kleine steilsprong en dan zit het erop," beloofde Renske. Ik hield mijn adem in en overwon ook deze hindernis dankzij mijn magische merrie - en ik was gelukkig!

"Tot volgende week," zei ze en ik keek verbaasd. Volgende week weer?

Beetje bij beetje begon het echt ergens op te lijken. In mijn derde springles sprongen Lily en ik zelfs over een mini-oxer en ik was in de zevende hemel. 
"Geweldig, dan kun je volgende week meedoen met de onderlinge wedstrijd," vertelde Renske me. "Natuurlijk," antwoordden de gelukshormonen in mij. Hadden ze maar gezwegen ...

Na de vierde springles begon ik te twijfelen... Die onderlinge wedstrijd was geen goed idee. Tien hindernissen, allemaal achter elkaar aan springen, dat werkt nooit!
Toch zadelde ik mijn merrie op, trok mijn wedstrijdkleren aan en reed toch uiteindelijk het parcours in. Zij met de oren ver naar voren gespitst, volledig gefocussed en gemotiveerd. Ik zoekende naar de veiligheidsgordel en airbag op het zadel.

De jury belde, Lily begreep wat dat betekende en galoppeerde zelf al aan. "Stuur haar gewoon naar de hindernissen, zij doet de rest," had Renske me al meegegeven tijdens het losrijden. Dat werkte - tot de vierde hindernis, een flinke oxer. Terwijl ik erop afreed, verloor ik de moed.
Lily voelde natuurlijk mijn onzekerheid en vertraagde in tempo. Tot we eindelijk recht voor de oxer stonden. Op dat moment herinnerde ik me: je moet iets doen!

Zodra ik mijn onderbenen aan Lily's buik legde, begreep ze me en sprong de oxer vanuit stilstand. Helaas had ik dat niet verwacht en landde ruw voor het zadel. Gelukkig begreep mijn geweldige merrie dat er iets mis was.
Ze stopte, ik ging weer verzitten en we konden de resterende hindernissen springen. Klaar! En ook nog eens foutloos! Oké, we hadden wat tijdsoverschrijding, maar zo is er altijd wel wat...

In elk geval was deze ervaring het begin van onze gemeenschappelijke "springcarrière". Zonder officiële wedstrijden, gewoon voor de lol. En niet altijd zonder discussies. Als ik naar links wilde gaan na een hindernis en Lily naar rechts, gingen onze wegen uit elkaar. 
En toen ik niet langer alleen wilde sturen, maar ook een beetje tempocontrole wilde hebben (Nee Lily, een in-uitje kun je niet als oxer springen), hadden we de nodige overlegmomenten.

Het eindigde zoals gewoonlijk: zij gaf toe en ik had overwonnen.

Hoewel, eigenlijk heeft Lily gewonnen. Zij krijgt haar springlessen en heeft plezier aan haar werk. En als tegenprestatie wil ze dan wel haar dressuuroefeningen met mij rijden. Ze is erg gul!