Indoor 2018. Het is november. De maand van ons jaarlijkse indoor concours. De vergaderingen zitten erop, de goede voornemens staan op papier.
Voor mij een moment om er met frisse moed tegen aan te gaan. ‘Fris’, want we organiseren nog maar twee wedstrijden per jaar, en ‘moed’ omdat ik weet dat het weer met ups en downs zal verlopen.
Het “wat is dit toch mooi werk” zal afwisselen met “waar ben ik aan begonnen” en “was ik maar een georganiseerd, standvastig persoon”.
De inschrijvingen stromen binnen. Eerst langzaam en in de laatste week ineens razendsnel. Ik hou ervan als deelnemers direct bij opgave hun wensen doorgeven. Hoe specifieker hoe beter. Gewoon; ik wil om 10 uur rijden. Of graag een uur tussen mijn beide paarden. Of als ik niet om 10 uur kan meld ik me af. Top. Zo zou het moeten zijn.
Sluitingsdatum. Brrr. Stand opmaken. Één keer, want dit zegt niks.
Voorlopige lijst maken. Wauw. Heerlijke puzzel, als ik iedereen heb waar ze willen zijn, iedereen tevreden.
Oké misschien niet iedereen. Na het plaatsen van de eerste lijst begint het pas. Buikpijn. Mail stroomt binnen. De een wil later, de ander eerder, de voorlezer kan niet te laat, of we lezen elkaar voor, opa is zondag jarig of mijn paard kan niet te lang wachten. Ook nieuwe opgaven. Vol? Er doen toch maar 10 combinaties mee in de B? De startlijst gaat de prullenbak in. Opnieuw. Eerste lijn verzoeken gaan voor, daarna de nieuwe verzoeken. Een lijst met aanpassingen draag ik de hele week met me mee, alles wat binnenkomt via app, mail, telefoon en startlijsten schrijf ik op. Op mijn handen staan onleesbare krabbels. Mijn collega’s vragen zich af wat ik aan het doen ben tijdens werktijd. Ik vraag me inmiddels sowieso af wat ik aan het doen ben.
Ik hou mezelf voor dat iedereen de best mogelijke oplossing verdient al kan niet iederéén als laatste, dat zullen ze begrijpen. Toch? We moeten met ons team met een paar trouwe vrijwilligers ook twee hele dagen kunnen bemannen. Toch nog maar ééntje toelaten dan? Het is maar 7 minuten…
Nieuwe lijst. Iemand wil toch níet als laatste. De voorlezer kan niet meer. Ruiter mag een klasse hoger. Iemand wil niet bij die jury rijden. Een ruiter wil familie meenemen. Ja dan is 9 uur wel erg vroeg. Er moet ook regelmatig van paard gewisseld worden. Er wordt naar hartenlust aangemeld en afgemeld, gewijzigd en gewisseld. En dan is het nog de kunst om te zorgen dat de mensen zónder wensen niet ineens een halve dag later moeten starten. Want: Meer verzoeken gegarandeerd. Ik las een pauze in. Ik kijk morgen wel weer.
Die avond 23:30. Nieuwe lijst. Zal het dan toch lukken? De ultieme kunst is het iedereen naar zijn zin te maken. Mijn persoonlijke doel? Dát en een beetje meer. Een prettige afhandeling, het gevoel dat jij relaxt op wedstrijd kunt, dat je paard niet te lang hoeft te wachten, dat je denkt goh, dat is fijn dat ik zo laat nog kan aanmelden, fijn dat ze rekening houden met opa’s verjaardag. Leuk dat ze nog even vragen hoe het nu met mijn paard gaat. Daar gaat het toch om? Onze hobby?
Misschien neem ik het te serieus, misschien kan je ook zeggen: helaas pindakaas, had je maar eerder moeten zijn. Maar dit is mijn taak. En ik vind het leuk. En ik ga die lijst klaar krijgen! Op de wedstrijddag ken ik bijna alle deelnemers. Hun voorkeuren en de nukken van hun paarden, verjaardagen van familie, de mensen “zonder wensen” en mensen met de spanningen van een (eerste) wedstrijd. Daar doe ik het voor. Daar doen wij het als club met zijn allen voor!
Oké…. en voor die enkele opmerking: ‘Goed georganiseerd. Bedankt voor de service!’
Met toestemming overgenomen van: www.ndrjv.nl
Tineke staat niet te springen bij de gedachte om het paardenpaspoort aan Harm af te geven. Want wat kan zij doen als Harm verkeerde bedoelingen heeft en besluit om haar paard achter haar rug om te verkopen? Op aandringen van Harm geeft Tineke uiteindelijk toch het paardenpaspoort aan hem af. Het stamboekbewijs bergt zij thuis veilig op in de kluis met de gedachte dat Harm haar paard zonder stamboekbewijs niet stiekem kan verkopen.
Veel beginnende springruiters komt dit bekend voor: moeite met inschatten van afstanden. Hoe vaak gebeurt het niet dat je op een hindernis af galoppeert en je net niet goed uitkomt voor de hindernis. De een zal veelal wel springen als hij net te ruim of te krap komt, maar ook een braverd moet je niet te vaak beledigen. De ander zal bij het verkeerd uitkomen voor de hindernis stoppen.
Een verzameling van de hengstenshows in 2021
Tot rust komen in de natuur van Drenthe? Kies voor ons gastenverblijf in Anderen. Ontspan en geniet!
![]() |
| |
Camping De Reeénwissel | Hoogersmilde |
Nijkerkerveen
Voorthuizen
Boekelo
Landgoed Molecaten in Hattem
Schijndel
#1
Geweldig verwoord en zeer herkenbaar!
#2
Zeer herkenbaar! Leuk geschreven
#3
Zo erg herkenbaar!
#4
Wat een enthousiasme. Weet zelf naar al te goedhoe het gaat. Eigenlijk zou elke ruiter eens moeten meedraaien met het wedstrijdsecretriaat. Dan zijn we van een hoop gezeur verlost.. mijn dochter doet het nu ook sinds 3 jaar en die weet nu ook wat het is..
#5
Geweldig...zeer herkenbaar! Precies zoals het is.
#6
Hulde aan alle secretariaten !!!!
Toch zijn jullie gek dat je dat allemaal doet. Natuurlijk wil je mensen van dienst zijn en natuurlijk houd je rekening met wensen die bij opgave worden vermeld. Maar laten we eerlijk zijn: het zijn vaak dezelfden die telkens wensen hebben. Als ze het altijd weer voor elkaar krijgen houd je het wel in stand.
Persoonlijke wensen mogen nooit ten koste gaan van een vlot wedstrijdverloop en/of van "zich-gewoon-aanpassende-deelnemers". Wat nu nog weleens gebeurd.