Het paard is een vluchtdier en heeft daarom veel belang bij zijn ogen. Net als bij elk ander prooidier liggen de ogen van het paard aan de zijkanten van het hoofd. Hierdoor kan het paard bijna 360 graden van zijn omgeving zien. Dit gebied wordt monoculair waargenomen, wat betekent dat de ogen onafhankelijk van elkaar waarnemen. Het paard kan alleen de gebieden vlak voor en vlak achter hem niet zien. De ogen staan hoog op het hoofd zodat het paard tijdens het grazen over het gras heen kan kijken en op die manier zijn omgeving in de gaten kan houden.

Het paard ziet scherp in de verte maar onscherp van dichtbij. Met twee ogen (binoculair) kan een paard slechts een gebied van 70 graden driedimensionaal (dus met diepte) zien. Het gebied waar het paard dus met diepte kan zien, is maar smal. Het is daarom voor een paard moeilijker om afstanden in te schatten dan voor een mens. Plassen en hindernissen bevinden zich onder het hoofd op het moment dat een paard er overheen moet. Het paard kan hierdoor wat angstig worden en moet op de berijder vertrouwen. Het paard is in staat om kleuren te waarnemen, maar op een andere manier dan de mens.

De oogzenuw wordt geprikkeld door licht en beweging. Een paardenoog bevat veel bewegingsreceptoren. Dit zijn cellen die heel gevoelig zijn voor beweging. Een paard kan goed waarnemen in het donker. Daar staat tegenover dat een paard minder snel went aan verschil tussen donker en licht.

Het paardenoog is vergelijkbaar met de ogen van de meeste zoogdieren. Het hoornvlies is doorzichtig en laat licht door. Het is een voortzetting van de harde oogrok (het oogwit). Het oogwit omvat de gehele oogbol en zorgt voor stevigheid en bescherming van het oog. Het vaatvlies zit binnen de witte oogrok en bevat veel bloedvaten en voorziet het netvlies van voeding. Het netvlies zit aan de binnenzijde van het oog tegen de wand en bevat speciale cellen die beelden omzetten in elektrische signalen. De elektrische signalen gaan vervolgens naar de hersenen.

De cellen in het netvlies worden onderverdeeld in staafjes en kegeltjes.
De staafjes nemen zwart-wit verschillen waar en de kegeltjes kunnen kleur waarnemen.
De iris bevindt zich achter het hoornvlies en voor de lens. De iris functioneert als een diafragma in een fototoestel en zorgt ervoor dat het beeld niet overbelicht wordt. In het midden van de iris bevindt zich de pupil. Bij fel licht wordt de pupil kleiner, in het donker wordt de pupil groter.

Achter de iris bevindt zich de ooglens. De lens kan van sterkte veranderen door boller of platter te worden. Daardoor is het mogelijk om op verschillende afstanden scherp te stellen. Bij een grote afstand is de lens plat, bij een kleine afstand is de lens bol. De lens kan scherpstellen met behulp van de spiertjes in het straallichaam.

Achter de lens bevindt zich een ruimte die volledig gevuld is met glasvocht, namelijk het glasachtig lichaam. Het is een geleiachtige massa die omgeven wordt door een dun vlies.
Het glasachtig lichaam bevat geen bloedvaten maar wel dunne vezels die verantwoordelijk zijn voor stevigheid en elasticiteit.

Achter in het oog bevindt zich de oogzenuw. Deze zenuw verbindt het oog met de hersenen. 
De plek waar de oogzenuw vast zit aan de oogbol heet de papil. In de papil komen alle zenuwen van de staafjes en de kegeltjes samen.
Kenmerkend voor het paardenoog zijn de druivenpitjes, die boven de pupil waarneembaar zijn. De functie hiervan is onbekend. Er heeft onderzoek plaatsgevonden waarbij deze druivenpitjes operatief werden verwijderd. De paarden konden na de ingreep veel slechter tegen fel licht.

Het oog wordt omgeven door slijmvlies, dat in de ooghoek geplooid is. Dit wordt het derde ooglid genoemd.
Het oog wordt beschermd door oogleden. Zodra iets te dichtbij komt sluiten deze automatisch door de tastharen die rondom het oog staan. De traankliertjes in de oogleden zorgen ervoor dat het oog vochtig blijft. Als het paard met zijn oog knippert, wordt het traanvocht over het oog verspreid.